A jest to mieszanka zmielonych migdałów z cukrem, przysmak przedni i z pewnością wart naszej atencji. Łatwy do zrobienia domowym sposobem, bez udziwnionych dodatków i środków konserwujących. Poza tym  w odpowiadających nam proporcjach migdałów i cukru (w USA - 28% migdałów, reszta cukier i dodatki; w Europie - zwykle 75% migdałów i 25% cukru z dodatkami). Oczywiście marcepan wytwarzany jest z migdałów słodkich (gorzka odmiana zawiera amigdalinę, która zamienia się w jelitach na cyjanek; aby doszło do zatrucia amigdaliną, należy spożyć około 30 kilogramów migdałów).  Są one nasionami migdałowca zwyczajnego, drzewa uprawianego na Bliskim Wschodzie podobno od ponad pięciu tysięcy lat. 

Mniej więcej w tym samym czasie w Indiach zaczęto produkować cukier z trzciny cukrowej, który rozpropagowali Arabowie w VII w. Nie wiadomo, kto pierwszy wpadł na pomysł, by obrane ze skórki migdały tłuc w moździerzu z cukrem tak długo, aż powstanie aromatyczna masa, którą łatwo formować. Można jednak przypuszczać, że stało się to na Bliskim Wschodzie, gdzie cukier i migdały były łatwo dostępne. 

Zalety cudownej mieszanki sławił perski doktor Rhazes (przełom IX i X wieku). Zachwycał się marcepanem dominikanin Tomasz z Akwinum (XIII wiek), głosząc, iż można go jeść w czasie postu, czym uspokoił wątpiących duchownych. Rarytas uznawany też był za afrodyzjak,

a taką opinię głosił swego czasu Giovanni Boccaccio, autor słynnego "Dekameronu". 

Wydawać by się mogło, że nie ma to aż tak wielkiego znaczenia, kto stworzył tę niezwykłą mieszankę migdałowo-cukrową, a jednak burza wokół pochodzenia marcepanu wciąż wzbudza międzynarodowe emocje. Do miana wiekopomnych wynalazców aspirują:

- Włosi, przypominając sycylijski marcowy chlebek z XII wieku, zwany "marzapane";

- Hiszpanie, wspominając XIII-wieczny andaluzyjski migdałowy przysmak, który do dzisiaj jest symbolem miasta Toledo, hiszpańskiej stolicy marcepanu​;

- Estończycy, gdzie kilka wieków temu niewielka apteka w Tallinie wyprodukowała lek “na poziom cukru we krwi oraz złamane serce” o charakterystycznym, migdałowym smaku. Apteka istnieje do dzisiaj, a obok kawiarnia z XIX wieku o niezmienionym wystroju, serwująca najróżniejsze wyroby związane z marcepanem;

- Niemcy, a szczególnie miasto Lubeka (europejska stolica marcepanu), którzy odegrali dominującą rolę w rozwoju produkcji i eksportu migdałowego rarytasu o tajemnej recepturze sprzed wieków, obowiązującej do dzisiaj. 

Marcepan, plastyczna masa migdałowo-cukrowa, ze względu na swoją słodycz ma wielu zwolenników, ale przez swoją kaloryczność - równie wielu przeciwników. Szkoda, bo to doskonały zamiennik cukrowych cukierków i wyrobów czekolado-pochodnych, których na półkach amerykańskich supermarketów ilość ogromna. Zróbmy więc swój marcepan, europejski. Albo południowo-amerykański, gdzie zamiast migdałów używa się orzeszki ziemne. Albo hinduski

- wyrabiany z orzechów cashew, czyli nerkowców. Próbowałam, znakomity, uwielbiany przez dzieci. Jeszcze innym zamiennikiem jest tak zwany "parzipan", powstały w Niemczech, wyrabiany z pestek moreli lub brzoskwiń. 

No cóż... Nie każde ciasto z makiem jest makowcem. Marcepan jest jeden - najwspanialsza mieszanka migdałowo-cukrowa, jaką znam.

I taką polecam z pełną odpowiedzialnością. A co do niego dodamy, to już zależy od naszej wyobraźni smakowej. Poniżej kilka podpowiedzi na klasyczny marcepan i różne smakołyki z jego udziałem.