Nazywają ją też letnim kabaczkiem. Jest to warzywo (choć botanicznie - owoc) z rodziny dyniowatych, w cudnych kolorach - ciemnozielone, jasnozielone, żółte! Jej historia sięga około 7000 lat wstecz, kiedy to przodkowie kabaczka usadowili się na terenach dzisiejszego Meksyku

i północnej części Ameryki Południowej.

Kolonizacja Ameryk sprawiła, iż warzywo pojawiło się w Europie. Początkowo przyglądano się cukinii z niechęcią, jednak... po pewnym czasie zaczęto doceniać jej zalety i w XIX wieku, we Włoszech, pod Mediolanem, powstała jedna z pierwszych dużych plantacji. Z którego pola przywędrowała do Ameryki, nie wiadomo. Ale wiadomo, kiedy - w XX wieku. Konkretnie - 1920 roku, kiedy to emigranci włoscy, z nasionami w kieszeni, zainteresowali tutejszych plantatorów uprawą letniego kabaczka. I tak próbna plantacja powstała w Kalifornii!

Później poszło łatwiej. Okazało się bowiem, że cukinia rośnie wszędzie! Czuje się świetnie w klimacie umiarkowanym, jest łatwa w uprawie i bardzo wydajna (mój jeden ogródkowy krzak dał mi już około 25 owoców, a jeszcze kwitnie i zapowiada następne), dlatego plantatorzy kontrolują uprawy i obrywają piękne, jadalne (!) kwiaty. Obtaczane w cieście i smażone w oleju stają się prawdziwym rarytasem.

Cukinia to doskonałe warzywo dla odchudzających się, jako że jest niskokaloryczna

i lekkostrawna. Jest również pożądana w diecie antyrakowej oraz odkwaszającej. I - co ważne - nie odkładają się w niej metale ciężkie. 

Ceniona jest też za duże wartości odżywcze i znakomity wpływ na zdrowie. Zawiera składniki mineralne, wśród których między innymi są: potas (reguluje gospodarkę wodną naszego organizmu i usprawnia pracę części enzymów), żelazo, magnez, fosfor, jod, wapń.

Ponadto jest dobrym źródłem beta-karotenu (prowitaminy A, wspomagającej prawidłowe widzenie, wzmacnia system immunologiczny). Natomiast zawarte w niej witaminy grupy B oraz witamina C niezbędne są między innymi do prawidłowej pracy układu nerwowego, w tym mózgu (B1), wzmocnienia systemu odpornościowego, rozwoju i regeneracji tkanek, dobrej kondycji zębów i dziąseł.

Niedojrzała cukinia o długości owoców około 20 centymetrów jest najsmaczniejsza

i najdelikatniejsza, a jej skórka - jadalna. Moje cukinie są większe (tegoroczny klimat i deszcze sprawiają sporo niespodzianek), równie wyborne (może taka odmiana), a ciemnozielona skórka świetnie komponuje się w daniach gotowanych, parowanych, grillowanych czy pieczonych. Warto jadać młode cukinie ze skórką na surowo, ze względu na wrażliwość termiczną wspomnianych witamin. Jako ciekawostkę dodam, iż największym producentem cukinii w Europie są Włochy. Tam, w mieście Ferrara, wyhodowano najdłuższą cukinię świata. Mierzyła dwa metry i znalazła się w Księdze Rekordów Guinessa.