Niepodważalną klasyką amerykańskiej kuchni jest kukurydziany chleb, jadany na co dzień

i od święta.  Nie jest zamiennikiem zwykłego chleba, tylko pożywnym dodatkiem do zup, chili i innych rodzajów gulaszu z fasoli i soczewicy. Z dodatkiem miodu lub melasy stanowi ciekawy deser, a z żółtym serem i pikantną chorizo lub inną ostrą kiełbasą - treściwe śniadanie.

Z badań archeologów wynika, że w meksykańskiej dolinie Tehuacán kukurydzę uprawiano już siedem tysięcy lat temu. Rdzenni mieszkańcy Ameryki Północnej spożywali ją na różne sposoby. Bardzo wcześnie odkryli, iż kukurydziane ziarna po uprażeniu i zmieleniu są bazą odżywczych potraw.

Gdy do Nowego Świata przybyli europejscy koloniści, chleb kukurydziany stanowił ważny element diety indiańskich plemion, choć wówczas nie przypominał jeszcze znanych dziś wypieków. Na przykład Irokezi przygotowywali papkę z mąki kukurydzianej i wody, wzbogacali ją jagodami lub orzechami, formowali małe bochenki, po czym wrzucali do gotującej się wody, podobnie jak współczesne pierogi. Często wypiekali je także w specjalnych dołach paleniskowych.

Początkowo przybyszów z Europy nie zachwyciły kukurydziane specjały. Tym bardziej, że najczęściej jadali proste i niezbyt smaczne placki z mąki, tłuszczu i wody. Dopiero w XIX wieku zaczęto dodawać do nich drożdże, jajka i słodziki, jak melasę czy miód. Już podczas wojny secesyjnej tak przyrządzany chleb kukurydziany stał się jednym z podstawowych pokarmów wygłodniałych żołnierzy.

Bazą tego smacznego chleba jest oczywiście mąka kukurydziana, czyli produkt o dużych walorach odżywczych. To między innymi bogate źródło błonnika, który reguluje perystaltykę jelit i skutecznie obniża poziom "złego" cholesterolu LDL.

Mąka kukurydziana dostarcza też sporo żelaza, potasu, cynku, fosforu, selenu i magnezu oraz witamin z grupy B, które wzmacniają odporność, wspierają system nerwowy, pomagają zapobiegać chorobom układu krążenia i uczestniczą w wielu ważnych reakcjach zachodzących w organizmie.

Charakteryzuje ją wysoka zawartość naturalnych barwników, przede wszystkim zeaksantyny – antyoksydantu chroniącego oczy przed zaćmą, ale pomagającego również zapobiegać chorobom układu krążenia czy nowotworom (zwłaszcza płuc, prostaty, jelita grubego i piersi).

Jest lekkostrawna i nie zawiera glutenu, dlatego zaleca się ją w diecie dzieci, osób chorych na celiakię, mających problemy z układem pokarmowym i rekonwalescentom po przejściu ciężkich chorób.  Jej niska kaloryczność – 100 gram produktu dostarcza około 350 kilokalorii – jest niedocenianym jej walorem.

​